ခေတ်သစ် ဘောလုံးကစားကွက်၏ အသွင်ကူးပြောင်းမှုနှင့် နည်းဗျူဟာ အလှည့်အပြောင်းများ

၁။ အားလုံးကို လွှမ်းမိုးခဲ့သော ၄-၄-၂ ကစားကွက် (The Dominant 4-4-2) သမိုင်းကြောင်းနှင့် စွမ်းဆောင်ရည်: ၄-၄-၂ (နောက်ခံလူ လေးဦး၊ ကွင်းလယ်လူ လေးဦး၊ တိုက်စစ်မှူး နှစ်ဦး) ကစားကွက်သည် ၁၉၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်များမှ ၂၀၀၀ ပြည့်နှစ်များတစ်လျှောက် အထူးသဖြင့် အင်္ဂလိပ်ဘောလုံးလောက တွင် မူလပုံစံ (Default) ကစားကွက်အဖြစ် နာမည်ကျော်ခဲ့သည်။ အားသာချက်များ: ၎င်းသည် ဟန်ချက်ညီမှု (Balance)၊ ကျစ်လျစ်မှု (Compactness) နှင့် ခံစစ်နှင့် တန်ပြန်တိုက်စစ် နှစ်ခုလုံးတွင် ထိရောက်မှု ရှိခြင်းတို့ကြောင့် လူသိများသည်။ ခံစစ်လေးဦးနှင့် ကွင်းလယ်လေးဦးတို့သည် ခံစစ်တံတိုင်းနှစ်ထပ်ကို ခိုင်မာစွာ ဖန်တီးပေးပြီး ပြိုင်ဘက်များကို အလွယ်တကူ ထိုးဖောက်ခွင့် မပေးပေ။ အသွင်အပြင်: ဤစနစ်၏ အဓိကအားသာချက်မှာ ကွင်းလယ်လူလေးဦးက ဘေးတောင်ပံမှ အစောင့်အရှောက်ပေးနိုင်သဖြင့် နောက်ခံလူ လေးဦးကို ကူညီနိုင်ပြီး၊ တိုက်စစ်မှူးနှစ်ဦးက ပြိုင်ဘက်၏ ဗဟိုခံစစ်ကို အမြဲတစေ ဖိအားပေးထားနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၂။ ကွင်းလယ်ထိန်းချုပ်မှု၏ ထွန်းကားလာခြင်း (The Rise of Midfield Control) ခေတ်သစ်လမ်းကြောင်း (Modern Trend): မကြာသေးမီက ထိပ်တန်းဘောလုံးလောကတွင် ၄-၃-၃ နှင့် ၄-၂-၃-၁ ကဲ့သို့သော ကစားကွက်များက ၄-၄-၂ နေရာကို အစားထိုး ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဤစနစ်များသည် ကွင်းလယ်ထိန်းချုပ်မှု ကို ဦးစားပေးသည်။ ၄-၃-၃ ၏ အားသာချက်: ဂန္ထဝင် ၄-၃-၃ ကစားကွက်တွင် ဗဟိုကွင်းလယ်လူ သုံးဦး ထားရှိခြင်းကြောင့် ကွင်းလယ်တွင် ဦးရေအရ အသာစီးရယူနိုင်သည်။ ဤအသာစီးသည် ဘောလုံးပိုင်ဆိုင်မှုကို ထိန်းသိမ်းရန်အတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ နည်းဗျူဟာ စနစ်သစ်များ (New Tactical Systems): High-Pressing နှင့် Possession: ဤခေတ်သစ်ကစားကွက်များသည် ပြင်းထန်သော ဖိအားပေးခြင်း (High-Pressing) နှင့် ဘောလုံးပိုင်ဆိုင်မှုအခြေခံ ကစားဟန်များ ကို အသုံးပြုသည်။ ဥပမာ - တီကီ-တာကာ (Tiki-taka): ပပ် ဂွာဒီယိုလာ (Pep Guardiola) က ဘာစီလိုနာ (Barcelona) တွင် ကျော်ကြားအောင် ပြုလုပ်ခဲ့သော တီကီ-တာကာ ကဲ့သို့သော ကစားဟန်များသည် ဘောလုံးကို မိနစ်နှင့်အမျှ ပိုင်ဆိုင်ထိန်းချုပ်ကာ ပြိုင်ဘက်ကို ကစားခွင့်မပေးဘဲ အနိုင်ယူရန် ကြိုးစားသည်။ ၄-၃-၃ နှင့် ၄-၂-၃-၁ တို့သည် ထိုကဲ့သို့သော နည်းဗျူဟာများကို အကောင်အထည်ဖော်ရန်အတွက် အကောင်းဆုံးသော ပလက်ဖောင်းများ ဖြစ်လာခဲ့သည်။